Tajemnice sprzed wieku, cz. I

Hej :) Przepraszam, że tak długo musieliście czekać, ale nie było mnie wczoraj. Bez dłuższego wstępu zapraszam do czytania. Druga część pojawi się jutro! :)

 

   Przyjaciele nie mogli uwierzyć w to, co usłyszeli. Kolejna wojna..i to do tego pomiędzy Plemionami Wody?! Katara i Sokka byli przerażeni i zdziwieni. Aang wiedział, że powinien im to powiedzieć, lecz w sercu czuł ból. Nie znosił, gdy jego ukochana cierpiała. Zapadła cisza. Katara wstała ze stołu i wybiegła na dwór. Sokka poszedł do swojego pokoju. Aang wybiegł za dziewczyną, a Toph z Suki zostały w domu, w przerażającej ciszy.

  Awatar szukał swojej narzeczonej po całym Omashu. Znalazł ją, gdy siedziała sama nad rzeczką, która przepływała przez przepiękny, liściasty lasek. Aang spokojnie podszedł do dziewczyny i usiadł koło niej. Mnich otarł z jej chłodnych, różowych policzków łzy. Katara rzuciła się na szyję chłopaka i wtuliła się w jego szatę. Bała się o swojego ojca, babcię i dziadka., a jeśli… oni.. Katara nie chciała nawet o tym myśleć. Wpatrywała się w niebo. Aang wiedział, co dziewczyna czuła. Ból, strach, cierpienie. Nie mógł tego znieść.. Katara usnęła, wtulona w jego szaty. Wziął ją na ręce, bez trudu. Była leciutka jak piórko. Jej piękną i rozpłakaną twarz oświetlało światło księżyca. Uniósł się ze swoją ukochaną w powietrze. Poruszał się po niebie zręcznie i delikatnie. Powietrze było Aanga żywiołem, życiem…

  Doleciał do domu Vanick’a i zaniósł śpiąca dziewczynę do sypialni. Sam zaś poszedł na zewnątrz, aby chwile ochłonąć. Toph jeszcze nie spała. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Znowu wojna… i to pomiędzy Biegunami? To bratnie plemiona, co może doprowadzić do wojny pomiędzy nimi.. Niewidoma dziewczyna wstała i wyszła z domu. Zauważyła Aanga, siedzącego na trawie i medytującego. Podeszła i usiadła obok niego.

- Przejmujesz się tym wszystkim?- spytała Toph, patrząc się w otchłań. Czasami chciała, aby powrócił jej wzrok. Chciałaby zobaczyć jak wyglądają jej przyjaciele, lecz to życie, jakie do tej pory wiedła było spokojne i pełne niespodzianek.

- Tak. To mnie już przerasta. Wiem, że jestem Avatarem i muszę nieść pokój, ale dopiero co zakończyłem stuletnią wojnę, a znowu bratnie plemiona za niedługo rozpętają wojnę domową!- mówił rozgoryczony Aang. Toph wiedziała, co mnich czuł. Smutek, ból i cierpienie krążyły w jego ciele. Niewidoma dziewczyna wstała i wróciła do domu. Wiedziała, że chłopak musi zostać sam i to przemyśleć.

  Nazajutrz wszyscy byli na nogach. Katara przygotowywała śniadanie, a Sokka i Suki siedzieli w milczeniu. Nikt nie miał uśmiechu na twarzy. Aang wstał, ubrał pomarańczowe spodenki oraz szatę i wszedł do kuchni.

- Wiem, że jesteście przejęci całą tą sprawą... musimy lecieć na Biegun, lecz zanim to zrobimy udamy się do Guru Pathika… muszę poznać tajemnicę moich rodziców.- rzekł mnich, siadając przy stole.

- Co?! Rozpętała się wojna pomiędzy Biegunami, a ty myślisz teraz o swoich rodzicach?- krzyknął zezłoszczony Sokka. Wstał ze stołu, wysłał Aangowi przerażające spojrzenie i poszedł do swojego pokoju. Chłopak nie wiedział, co zrobić.

- Sokka, czekaj! Wojna pomiędzy Plemionami rozpęta się za kilka tygodni, a my i tak tego nie powstrzymamy! Avatar Roko radził mi, abyśmy się na razie nie narażali!- Aang pobiegł za Sokką, lecz wojownik nie zamierzał go słuchać i zamknął przed nim drzwi. Mnich wrócił do kuchni, tracąc nadzieje.

- Kochanie nie martw się. Wiesz, jak Sokka jest przywiązany do Bieguna… tak jak ja, ale rozumiem to wszystko. Porozmawiam z moim bratem.- Katara położyła dania na stole i poszła do pokoju chłopaka. Prosiła go, aby ją wpuścił, lecz na marne. Chłopak stał na balkonie, wpatrując się w słońce, które wystawało zza piętrowych domków. Nie mógł uwierzyć, w to co powiedział Avatar. Jego rodzice byli dla niego ważniejsi od wojny? Nie rozumiał tego, a nawet nie chciał zrozumieć.

  - Sokka, wpuść mnie proszę. Musimy porozmawiać.- mówiła delikatnym i czułym głosem dziewczyna. W końcu drzwi się otworzyły i Katara weszła do środka. Usiadła na łóżku.

- Ty źle zrozumiałeś Aanga, on nie chciał cię tym zranić.

- Doprawdy?! Nie chciał mnie zranić? Ty go jeszcze bronisz… Muszę zostać sam i to przemyśleć.- Katara rozumiała swojego brata. Wstała i wyszła z pokoju. Wróciła do kuchni , lecz nie było tam Aanga. Toph oznajmiła jej, że mnich wyszedł zaraz po tym, jak ona poszła do Sokki. Dziewczyna postanowiła poszukać swojego chłopaka. Znalazła go, gdy siedział sam w małej świątyni, która znajdowała się koło pobliskiego lasu. Chłopak siedział ze skrzyżowanymi nogami i medytował. To była najlepsza forma przemyślenia wszystkiego i uspokojenia się. Gdy mnich usłyszał kroki przestał medytować.

- Mogę usiąść?- spytała Katara. Chłopak kiwnął głową i wpatrywał się w piękne, niebieskie oczy dziewczyny. Przytuliła się do niego, a on objął ją jedną ręką.

- Nie chciałem, żeby Sokka źle mnie zrozumiał… ja po prostu… chcę się dowiedzieć prawdy o moich rodzicach, których nigdy nie poznałem. Nie wiem jak to jest posiadać prawdziwą, szczęśliwą i kochającą się rodzinę. Nigdy nie miałem mamy i taty. To nie oni mnie nauczyli chodzić, mówić, czytać. Gdy byłem mały miałem nadzieję, że rodzice kiedyś po mnie wrócą.. nie rozumiałem, czemu mnie zostawili. Mnich Gyatso był moją jedyną rodziną, był dla mnie jak ojciec. Jednak czułem się samotny, opuszczony.- po policzkach chłopaka spływały delikatne łzy. Katara przytuliła się jeszcze mocniej do mnicha i otarła mu łzy.

- Kochanie, chociaż wszyscy, których bardzo kochałeś odeszli, to nadal masz nas..  my jesteśmy twoją rodziną! Proszę cię, nie płacz. Polecimy jutro do Północnej świątyni Powietrza.- Katara położyła delikatnie dłoń na policzku chłopaka, wpatrywała się w jego szarawe oczy. Dziewczyna przybliżyła się do mnicha i czule go pocałowała. Aang wstał, złapał Katarę za rękę i oboje wrócili do domu.

  Nazajutrz wszyscy byli gotowi do drogi. Sokka wyszedł na dwór, złożył swoje rzeczy w siodle Appy. Aang przygotowywał bizona do drogi, a Katara brała ostatnie bagaże z domu.

- Dziękujemy ci Vanick’u za twoją gościnność. Dziękuję, że powiedziałeś mi o moich rodzicach… obiecuję, że dowiem się prawdy.- Aang wraz z jego przyjaciółmi skłonił się starcowi. Vanick przytulił chłopaka, a w gardle miał wielką gulę. Mnich wszedł na Appę, spojrzał na swojego przyjaciela i posmutniał, lecz obiecał mu przecież, że dowie się tajemnicy i tu wróci… obiecywał. Mnich krzyknął –Hop, hop! – i wielki, puszysty bizon wzniósł się w powietrze. Unosił się w powietrzu delikatnie, popychany lekkim wiatrem.