Chapter 15: Przeszłość kładzie się cieniem na teraźniejszości.

Hej :) Przepraszam, że tak długo musieliście czekać :>
Miłego czytania :)

 Zapadła noc. W pałacu władcy Ognia było ciemno, a kolejna część straży podążała na wartę. Gwiazdy przepięknie oświetlały wielkie i niesamowite miasto Ba Sing Se. Aang wraz z Katarą siedzieli w komnacie Zuko i oczekiwali na odpowiedź. Mnich nie spuszczał oka z z przyjaciela… jeżeli jeszcze mógł go tak nazywać.

- Powiesz mi w końcu?! Kto zabił moich rodziców! Jesteś mi to winien!- krzyczał rozgniewany chłopak. Katara złapała go za rękę i poprosiła go, aby trochę się uspokoił. Zuko spojrzał na Aanga i zacisnął pięści.

- Twoich rodziców zabił…- kropelki potu zaczęły spływać władcy Ognia po czole.

- Kto?! Powiedz mi w tej chwili!- mnich nie mógł się uspokoić.

-… Roko. – wydusił z siebie cichym głosem.

- Co?! Co ty mówisz?! Przecież on nie mógł tego zrobić! On już wtedy nie żył!- Aang był przerażony, tym co usłyszał. Roko…, ale to niemożliwe!

- To prawda… nie żył już, ale byłeś jeszcze dzieckiem i Roko ukazał się Sozinowi i ludziom w Yu Dao. Sto lat temu mój pradziadek miał wizję nowego świata. Chciał, aby jeden naród przekształcić w cztery: Ziemi, Ognia, Powietrza i Wody. Avatar Roko.... mój drugi pradziadek nie pozwolił na to. Twoi rodzice, Kori i Noren byli za rozłączeniem jednego narodu. Roko nie chciał ich słuchać. Nie wiedział wówczas, że Noren jest synem władcy Ognia, Sozina. Mój pradziadek nie był potężny w stanie Avatara, dlatego, gdy twoi rodzice sprzeciwali się jemu, on nie zamierzał ich słuchać i nieświadomie wszedł w stan Avatara….- Zuko opowiadał, patrząc się na Aanga.

- Czekaj… twoim pradziadkiem był Avatar Roko?!- władca Ognia spuścił wzrok w dół, a Katara dała do zrozumienia Aangowi, że władca chce dalej opowiadać.

- Mój pradziadek próbował ich chronić, nie chciał, aby im się coś stało, gdyż wiedział, że Roko był doświadczonym Avatarem. Niestety… Roko nie kontrolował się i… potężny płomień ognia trafił w twoich rodziców.. Najlepsi uzdrowiciele w miasteczku starali się ich uratować… niestety nie udało się. Nie rozumiem tylko, dlaczego twoi rodzice podejrzewali, że tak się stanie.

- Nie mogę w to uwierzyć…, jak Roko mógł to zrobić. Czyli, że to… ja zabiłem moich rodziców w poprzednim wcieleniu?.. Mam już tego wszystkiego dosyć.- po policzkach mnicha zaczęły spływać delikatne łzy. Katara przytuliła się do niego i próbowała go pocieszyć. Zuko wstał i wyszedł, zostawiając parę samą. Wiedział, że Aang musi to sobie poukładać i pewnie straci zaufanie do niego.

  Mnich usiadł na podłodze i schował twarz w kolanach. Dziewczyna przykucnęła przy nim i delikatnie położyła twarz na jego ramieniu. W głowie Aanga plątało się wiele myśli, lecz nie dobrych, tylko złych. Jeżeli to prawda… jeżeli to Roko zabił jego rodziców?! Aang jest wcieleniem poprzedniego Avatara… Nie chciał nawet o tym myśleć. Potrzebował spokoju, chwili wyciszenia.

- Nie wytrzymam tego… to dla mnie zbyt wielka presja. Nie jestem w stanie dźwigać obowiązków Avatara i kolejnej wojny, która wisi w powietrzu. Jeszcze prawda o moich rodzicach… jak o tym myślę, czuję, jak przeszywa moje ciało ból i cierpienie.

- Rozumiem cię, kochanie. Proszę cie, nie obwiniaj się za to, co zrobił Avatar Roko… to nie ty to popełniłeś, tylko on.- Katara wiedziała, co mnich czuł. Smutek, ból… dziwne poczucie samotności i odrębności. Czuła to samo, gdy straciła matkę. Najważniejszą osobę w jej życiu. W tak krótkim czasie, mogą odejść osoby, które kochamy i na których naprawdę nam zależy.

  Aang wstał i wziął dziewczynę za rękę. Katara wtuliła się w szatę mnicha, a on objął ją w pasie. Wpatrywała się w szarookiego chłopaka. Mnich delikatnie i czule pocałował ją w czoło. Wyszli z pałacu i podążali w stronę Appy. Aang musiał odpocząć od wszystkich spraw, które go uciągały. Był tylko piętnastolatkiem, który musiał chronić cały świat.

- Aang, poleć sam. Ja musze tu zostać, porozmawiam z Zuko.- dziewczyna delikatnie pocałowała chłopaka w usta i czekała, aż mnich wsiądzie na wielkiego bizona.

- Wrócę tu za kilka dni, obiecuję.- rzekł mnich i Appa wzniósł się w powietrze. Leciał, delikatnie unosząc się wśród puszystych chmur. Po kilku godzinach lotu Aang postanowił zrobić sobie przerwę. Był przemęczony i głodny. Rozpalił ognisko i oparł się o wielkiego bizona.

  Oczy powoli mu się zamykały. Miał już ułożyć się do snu, gdy usłyszał dziwny szelest w krzakach. Postanowił to sprawdzić. Zauważył człowieka, który powoli zbliżał się do niego. Mężczyzna był umięśniony i nieco starszy od Aanga. Był ubrany w zbroję narodu Ognia, a przy sobie trzymał rzecz, której mnich nigdy w życiu nie widział. Była to nowa broń, która po jedym postrzale mogła zabić nawet niedźwiedzio dziobaka. Chłopak odsunął się.

- Czego chcesz?!- krzyczał Aang zdezorientowany.

- Co tu robisz, młody Avatarze tak późno?- nieznajomy kpił sobie z mnicha.

- Jestem Gen Yu, mag Ognia, który służył Ozaiowi zanim go strąciłeś z tronu! Zapłacisz za to.- mężczyzna wycelował w Aanga tajemnicza broń. Mnich był gotów do walki. Nacisnął wielki czerwony guzik. Chłopak próbował się bronić, lecz na marne. Przeszył go niesamowity ból, upadł. Złapał się za zranione miejsce. W oczach zaczęło robić mu się ciemno… umiera. Jeden oddech… czuł, że odszedł.