Chapter 17: Znajdź światło w ciemności.

Witajcie moi magowie! :) Przepraszam, że tak długo nie było opowiadania.
Mam do was pytanie. Co sądzicie o blogu? Może powinnam coś zmienić?
bez dłuższego przeciągania, zapraszam :)

***

 Aang nie wiedział co zrobić, ale po kilku chwilach zastanowienia się, postanowił, że… powróci do Katary, Sokki, Toph. Kochają go i na pewno się o niego martwią. Nie chciał ich zostawiać.. ale także nie chciał opuścić Gyats’a, który jest dla niego jak ojciec. Podszedł do swojego mistrza, ukłonił się nisko i przytulił się do mnicha.  Z jego wielkich, zawsze radosnych oczu, lały się teraz delikatne łzy, widać było w nich smutek. Ruszył w stronę portalu. Popatrzył ostatni raz na Gyats’a i zniknął w magicznej otchłani, która łączyła Świat Duchów i świat materialny.

  Aang odczuł dziwne mrowienie w rękach. Otworzył oczy i spostrzegł się, że znajduje się w pokoju, który był udekorowany muszlami na wszystkich ścianach. Za oknem rozciągał się przepiękny morski krajobraz. Promienie słońca świeciły na jego twarz. Nie wiedział gdzie jest. Był zaniepokojony, ale czuł coś znajomego. Podniósł się, poczuł przeszywający go ból od głowy, aż po czubki pięt. Upadł na łóżko i nie starał się wstać ponownie. Dotknął swojego brzucha. Był zabandażowany… Aang czuł, że jest bardzo słaby, ale dobrze pamiętał co się stało.  Nigdy nie zapomni tych momentów, rozmowy z Gyats’em, gdy przebywał w Świecie Duchów, ale przez ile tam był… skąd się tu wziął. Gdzie Katara, Sokka, Appa? Był bezsilny. Starał się walczyć z bólem. Usłyszał delikatny tupot, który zbliżał się do pokoju, w którym przebywał. Miał resztki sił i mógł się bronić. Do pokoju weszła dziewczyna, która widząc, że Aang się obudził od razu rzuciła mu się na szyję.

- Aang, nawet nie wiesz jak się o ciebie martwiłam, kochanie.- znał ten głos. Tak.. to była Katara! Objął ją jedną ręką i nie mógł opanować emocji. Jego ukochana wpatrywała się w jego szarawe oczy. Mnich otarł delikatne łzy, które leciały z jej pięknych, niebieskich oczu. Przysunął ją do siebie i pocałował czule w czoło. Nie musieli nic mówić. Ważne, że byli razem, zdrowi i cali.

- Gdzie jesteśmy i jak się tu dostałem?- Aang wciąż nie mógł uwierzyć, że go znaleźli.

- Po dwóch tygodniach twojej nieobecności, bardzo się zaczęłam martwić. Razem z Zuko pojechaliśmy cię szukać. Nie było to trudne. Pożyczyliśmy Schirschu od June. Gdy cię znaleźliśmy… byłeś nieprzytomny i ranny. Appa na szczęście przy tobie został.- dziewczyna opowiadała to z radością i smutkiem na twarzy. Zawołała resztę grupy. Wszyscy przyjaciele byli bardzo szczęśliwi. Katara przykryła Aanga kołdrą i przyniosła mu śniadanie.

- Kochanie, nie musisz się o mnie martwić. Nic mi nie jest. Dam radę wstać.- mnich uśmiechnął się do ukochanej i próbował wstać, pomimo wielkiego bólu. Dziewczyna pomogła mu wejść na taras. Już wiedział, gdzie są.. Na Żarzącej Wyspie. Minęły około trzy długie lata, od ostatniego pobytu tutaj. Tamten czas nie był za bardzo radosny, przecież Aang wtedy przygotowywał się do walki z Ozai’em. Nie chciał tego wspominać. Trzy długie lata…

- To co teraz robimy?

- Musimy zaczekać, aż twoja rana się zagoi. Wtedy będziemy musieli lecieć na Biegun Południowy. Wojna zacznie się za dwa tygodnie. – oświadczył Sokka. Aang złapał się za głowę.. Jeszcze nie dawno mieli dużo czasu, a teraz… muszą się spieszyć, jeśli chcą zapobiec tej wojnie. Przez myśli mnicha przesżły wszystkie te wydarzenia, które działy się przed jego pobytem w Świecie Duchów. Dowiedział się przecież, że jego rodzice zginęli, te wszystkie wiadomości przez lata ukrywał przed nim mnich Gyatso.

  Aang siedział na tarasie i obserwował Momo i Appę, którzy kłócili się o jedzenie. Katara usiadła obok niego i mocno wtuliła się w jego ramię. Mnich objął dziewczynę w pasie i razem spoglądali sobie w oczy. Przybliżyli się do siebie i delikatnie ich usta złączyły się w pocałunku. Trwali tak kilka chwil. Nie chcieli już siebie opuszczać. Chcieli być razem.

- Gdy ciebie nie było, ciągle czułam twój oddech, twój dotyk, twój głos. Gdy otwierałam oczy, wszystko to znikało. Nie mogłam bez ciebie wytrzymać. Obiecuj mi, że twoje ‘Avatarskie’ sprawy nie będą ci ograniczały wolności i spotkań z rodziną.- Katara wtuliła się w szatę mnicha, uważając na ranę w brzuchu.

- Obiecuję…