Ucieczka

Jak mówiłam, zebrałam wszystkie swoje myśli i napisałam dla was opowiadanie. Chciałam tylko poinformować, że będą się one pojawiać co tydzień, chyba, że będę miała duźo nauki (a mam jej bardzo dużo) to będą publikowane co 2 tygodnie :>
Miłego czytania ;)

  Była chłodna i mroczna noc. Wszyscy przyjaciele siedzieli przy płonącym ognisku, nie mówiąc ani słowa. Nie mogli uwierzyć, że wyspa Kyoshi została spalona. Chociaż ludzie żyli ze sobą w pokoju, niektórzy tego nie potrafili. Sokka przytulając, pocieszał smutną Suki.

-Nie zostawimy tak tego. Muszę się dowiedzieć kto to zrobił.- mówił rozdrażniony Aang. Zrobiłby wszystko, aby na świecie nie było już wojen.

-Aang, nie zapominaj, że jesteś ranny. Musimy polecieć do Południowej Świątyni Powietrza, aby tam się skryć, aż nie wydobrzejesz. Mój ojciec wszystkim się zajmie.-rzekła Katara, przytulając się do mnicha. Gdy wszyscy byli już bardzo zmęczeni, poszli spać do swoich namiotów. Aang leżał na plecach, patrząc się w „coś”. Obok niego leżała Katara, lecz i ona nie potrafiła zasnąć.

-Nie śpisz?- spytała dziewczyna.

-Nie. Nienawidzę tego, jak ludzie mnie potrzebują, a ja nie mogę nic zrobić..To jest przytłaczające.- Aang był rozdrażniony. Nie chciał się ukrywać, nie chciał uciekać..Chciał, aby na świecie panował pokój. Lecz nawet, gdy pokonał Władcę Ognia Ozai’a, na ziemi nadal byli tacy ludzie, którzy chcieli kontynuować jego dzieło.

-Kochanie, nie martw się. Ja się cieszę, że jesteś przy mnie..gdy zostałeś ranny..ja się tak strasznie bałam. Myślałam, że umrzesz..że zostanę sama. To samo przeżywałam, kiedy Azula cię zraniła błyskawicą..bez ciebie moje życie nie miałoby sensu..Kocham cię.- Katara oparła rękę o pierś chłopaka i pocałowała go delikatnie w usta.

  Nazajutrz  rano, wszyscy byli już gotowy do ciężkiej i długiej podróży. Wpakowali rzeczy na Appę.

-No mały, Hop-hop!- krzyknął Aang, a 10 tonowy bizon wzniósł się w powietrze. Lecieli kilka godzin. Gdy dotarli na miejsce, rozpakowali rzeczy i zanieśli do komnat, spotkali się na dziedzińcu. Mnich był tu ostatni raz bardzo dawno temu, dlatego cieszył się, że mógł znów zobaczyć swój dom po tak długich 2 latach i powspominać cudowne chwile spędzone z mnichem Gyatso. Przechadzał się po dziedzińcu, oglądając całą świątynie.

-Aang chodź..zrobiłam ryż z kurczakiem, na pewno jesteś głodny.- rzekła Katara z czułym uśmiechem.

-Nie dziękuję. Ide pomedytować, nie czekajcie na mnie.- powiedział chłopak, udając się do Sanktuarium Avatara Yang-Chen. Katara widziała, że mnich jest przygnębiony całą tą sytuacją. Postanowiła pójść za nim i poważnie z nim porozmawiać. Weszła do sanktuarium, i usiadła obok Awatara. Mnich spojrzał na dziewczynę.

-Aang..musimy porozmawiać.-mówiła Katara, zarumieniając się.

-Co się stało?- mnich usiadł na wprost jej i złapał dziewczynę za rękę.

-Niedawno, rozmyślałam o przeszłości. Zauważyłam jak się zmieniłeś. Wydoroślałeś, jesteś mądrzejszy, masz w końcu piętnaście lat, a już za niedługo szesnaście, dlatego postanowiłam, że to dobry czas na tą rozmowę.

-Co masz na myśli, mówiąc „tą rozmowę”?- spytał chłopak, szczęśliwy z komplementów na jego temat ze strony Katary.

-Zaczęłam myśleć o naszej przyszłości..bardzo mi na tobie zależy, kocham cię.  Nie potrafiłabym żyć bez ciebie, ja..chciałabym..aby został po nas jakiś ślad..-nie łatwo było to mówić dziewczynie, lecz wiedziała, że Aang ją zrozumie.

-Wiem, co chcesz powiedzieć. Też cię kocham i tak..- nagle rozmowę przerwał Sokka, wbiegając do sanktuarium. Aang i Katara byli bardzo przygnębieni, gdyż chłopak przerwał najważniejszą rozmowę.

-Wojownicy Yuen tu lecą! Musimy uciekać.- rzekł przestraszony Sokka. Para wstała i wszyscy pobiegli na dziedziniec. Mnich dostrzegł wiele statków, lecących w ich stronę. Aang chciał z nimi walczyć, lecz troskliwa dziewczyna nie pozwoliła mu się narażać. Musieli uciekać z Południowej Świątyni Powietrza. Chłopak, patrząc na znikającą za górami świątynie czuł ból i smutek. Przypominały mu się wszystkie te chwile..Katara siedziała w milczeniu obok mnicha. Myślała, że w końcu porozmawia z Aangiem, o tym co czuje i co by chciała. Niestety, nie mogli tego dokończyć, ale oboje wiedzieli czego najbardziej chcą..